Skólinn

Ég veit ekki með skólann akkúrat núna, það mætti segja að ég hafi óbeit á honum. Helvítinu. Ég er að skrifa kvikmynd í fullri lengd sem stendur, hún er ömurleg, og ég er búinn að skrifa um það bil 27 blaðsíður. Ég væri að alveg til í að segja ykkur um hvað myndin er en það er vandræðalega hörmulegt umfjöllunarefni. Ég get sagt ykkur það, lesendur góðir, að ég er alvarlega að íhuga hvort það sé rétt skref fyrir mig að vera að eiga við þessar kvikmyndir, þær eru erfiðar ég get sagt ykkur það. Aðallega af því öllum langar að vera með puttana í þeim, þegar skáldsaga er skrifuð er það enda útkoman þ.e sá texti er það sem fólk kaupir. Þetta er augljóslega ekki málið með kvikmyndahandrit, það vita allir að framleiðandinn vill kannski breyta einhverju, leikstjórinn vill breyta einhverju, leikarinn vill vita af hverju persónan hans gerir hitt og þetta en það er allt gott og blessað þeir/þau eru bara að vinna vinnuna sína. Það sem tryllir mig er að hver sá sem les handritið vill eitthvað annað en ég og getur skotið holur í hvað persónur, söguþráð og hvað sem er og vill að því verði breytt. Til mikillar lukku er mér nokkuð sama um hvert ég fer með þessa sögu og get því tekið hvaða gagnrýni sem er beint að mér nokkuð auðveldlega en af því sagan er svo djöfull léleg þá er af miklu að taka, það er pirrandi.

Það mætti segja að ég hafi unnið lítinn sigur núna um helgina með því að pumpa út 27 síðum en þetta eru ekki 27 góðar síður heldur svona 22 lélegar síður og 5 ágætar. Það er léleg prósenta. Allavega, nóg af væli.